Η χώρα μας εδώ και 2,5 χρόνια βρίσκεται στη δύνη μιας
σοβαρής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στα πλαίσια
βέβαια μιας Ευρωπαϊκής κρίσης με σοβαρές επιπτώσεις
σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Οι αιτίες αυτής τηςκρίσης συνδέονται με το πολιτικό ,οικονομικό και
κοινωνικό μοντέλο που οικοδομήσαμε τις δεκαετίες μετά
τη μεταπολίτευση με τη βασική ευθύνη να βαρύνει τις
κυρίαρχες ως τώρα πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν
τα 35 χρόνια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και υπόλοιπες
πολιτικές δυνάμεις που δεν άσκησαν εξουσία δεν έχουν
ευθύνες. Και η κοινωνία και οι πολίτες έχουμε ευθύνες
για το σύστημα που οικοδομήσαμε, για την αδιαφορία
μας, την ανοχή μας τις λανθασμένες επιλογές μας, την
συμμετοχή κάποιων σε ανομίες.
Ο ισχυρισμός κάποιων ότι φταίνε οι κυβερνήσεις δεν
ισχύει απόλυτα. Διότι για να γίνει αυτό που θέλουν οι
από πάνω πρέπει να το θέλουν και οι από κάτω. Και αν
αυτό επαναλαμβάνεται πολλές φορές ,τότε μάλλον έχουν
ευθύνες οι από κάτω.
Οι ευθύνες των υπολοίπων πολιτικών αλλά και
κοινωνικών δυνάμεων που δεν κυβέρνησαν μπορούν να
αξιολογηθούν στο βαθμό που συναίνεσαν η που
ανέχτηκαν
η που σιώπησαν σε παθογένειες του
συστήματος, τις οποίες σήμερα αναγνωρίζουμε οι
περισσότεροι . Π.χ ποια πολιτική δύναμη έχει πει κάτι
τόσα χρόνια , για το γεγονός ότι η χώρα μας κάθε χρόνο
για να μπορεί να πληρώσει εκτός από τα
χρεολύσια ,μισθούς και συντάξεις ,δανειζόταν περίπου
20 δις ευρώ? Όλες έπαιρναν τις κρατικές επιχορηγήσεις,
σιγόνταραν αν δεν ενίσχυαν το λαϊκισμό των διαφόρων
συντεχνιών, οι οποίες διεκδικούσαν σε βάρος των
υπολοίπων όλο και περισσότερες κατακτήσεις. Έτσι,
συνέβαλαν στην ενίσχυση και επέκταση του κράτους με
τους πελατειακούς διορισμούς των κυβερνώντων.
Κατακτήσεις όμως που δεν ήταν αντίστοιχες του
πραγματικού οικονομικού και ανταγωνιστικού επιπέδου
της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας.
Αποτέλεσμα, σύγχυση αναποφασιστικότητα, αντιφάσεις,
οριζόντιες και κάθετες διαχωριστικές γραμμές
χαρακτηρίζουν εσωτερικά τις πολιτικές δυνάμεις.
Ακόμα και αυτή η μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου,
έτσι όπως συγκροτήθηκε εκφράζει αυτή την αμηχανία
και τη σύγχυση του πολιτικού συστήματος, που το μόνο
που έχει να κάνει είναι να φέρει σε πέρας την
δανειοδότηση της χώρας από τους εταίρους και τους
δανειστές της. Ίσως όμως βοηθήσει να ξεκαθαρίσουν
κάποια πράγματα όσον αφορά την αντιμνημονιακή
ρητορική κάποιων και τη στείρα καταγγελλειολογία
κάποιων άλλων. Θα βοηθήσει επίσης μια ριζική
ανακατάταξη και αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού?.
Το θέμα και το ερώτημα βέβαια σήμερα είναι , σε ποιά
κατεύθυνση θα είναι οι αυριανές πολιτικές εξελίξεις.
Ποιες εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας από τους φορείς
τους που θα απευθυνθούν στον Ελληνικό λαό στις
επερχόμενες εκλογές. Πρέπει να υπάρξει εναλλακτική
πολιτική πρόταση . Πειστική και ρεαλιστική, όχι μόνο σε
επίπεδο διακήρυξης αλλά και εφαρμόσιμη. Μια
εναλλακτική πρόταση που να εμπνεύσει και να
συνεπάρει τη κοινωνία και να γίνει πρόταση εξουσίας
Πρέπει , να μεταμορφώσουμε το κράτος, να το κάνουμε
φιλικό προς το πολίτη να εισαγάγουμε τη δημοκρατική
αξιολόγηση των υπηρεσιών και των υπαλλήλων. Αυτά τα
πρέπει που σηματοδοτούν πολλές μεταρρυθμίσεις που
τελειωμό δεν έχουν. Πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε
και να αποφασίσουμε τι θέλουμε σαν κοινωνία.
Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν παράδεισοι. Ποτέ δεν
υπήρξαν, άλλωστε… και δεν θα υπάρξουν. Και επειδή
έχουμε συνειδητοποιήσει πλέον, ότι η ποθούμενη
επανάσταση του χθες , σήμερα σημαίνει μικρές και
καθημερινές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές προς το
καλύτερο σε μας τους ίδιους και στη κοινωνία
γενικότερα. Πρέπει να επιλέξουμε αυτόν το δρόμο και
εκείνες τις δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να
ενταχθούν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής, να
πρωταγωνιστήσουν και να κυβερνήσουν.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, θα οδηγηθούμε σε
κυβερνήσεις συνεργασίας. Ήδη έχουμε τη πρώτη
συνάντηση και συνεργασία του συντηρητικού πόλου με
αφορμή του μνημονίου.
Απέναντι στο πόλο αυτό θα υπάρξει προοδευτική
εναλλακτική πρόταση? Αυτό θα εξαρτηθεί εν πολλοίς
από την αριστερά. Όχι από την αριστερά που
επαγγέλλεται λαϊκές εξουσίες και αρνείται κάθε είδους
συνεργασία με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις, ο ύ τ ε
με την αριστερά που μένει μόνο στις καταγγελίες και
στον ακτιβισμό. Αυτές οι πολιτικές δεν δίνουν λύσεις,
είναι λαϊκισμός και αδιέξοδο.
Λύση θα δώσει εκείνη η Αριστερά που θα μπορέσει να
αρθρώσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο και θα
διατυπώσει μια εναλλακτική προοδευτική πολιτική
πρόταση συνεργασίας σε βασικούς προγραμματικούς
άξονες. Έτσι μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα και τη
λύση απέναντι στη συντηρητική λύση και η οποία βασικά
ευθύνεται για τα αδιέξοδα της πατρίδας μας.
Γιατί πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα σήμερα,
έστω και λίγο και όχι απλά να λέμε επαναστατικές
κουβέντες για κατανάλωση και αναβάλλουμε τα πάντα
σε κάποιο αδιόρατο αύριο.
Π. Σταμάτης
μέλος του συντονιστικού γραφείου
της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Περιστερίου
